Ένα κομμάτι που ξεχώρισε από την τελευταία μας θεατρική παράσταση ήταν σαφώς η αμαρτία της Ζηλοφθονίας. Ίσως η πιο δύσκολη πράξη θα έλεγα του θεατρικού όχι μόνο λόγω κινησιολογίας όσο για τη δυσκολία στην κατανόηση του θέματος. Είναι ένα δυσνόητο θέμα, τόσο μακριά και πάλι τόσο κοντά στην εποχή μας. Τέσσερις γυναίκες, δύο χαρακτήρες, ένας άντρας, μια ιστορία που θυμίζει πιο πολύ μεσαίωνα κι όμως φαντάζει διαχρονική στα μάτια του θεατή. Παρ’ όλη τη δυσκολία του, μας χάρισε ένα βραβείο στο φεστιβάλ Θεατρικά Μονόπρακτα του θεάτρου Παραμυθιάς και δε μπορούμε παρά να συγχαρούμε τόσο τους ηθοποιούς  όσο και όλους αυτούς που συνέβαλαν και στήριξαν το συγκεκριμένο κομμάτι, από τη Νάντια Βλαχοπούλου που το έγραψε, την Ελένη Γεωργακοπούλου που με τη βοήθεια του Θωμά Κολλιόπουλου το σκηνοθέτησαν, τον Κώστα Κάπαρη που μας καθήλωσε με τα φώτα του και έως το καταπληκτικό art team: τις Κατερίνα Βασιλειάδη, Μαρία Γεωργακοπούλου και Παυλίνα Παπαδημητρίου, που είχαν την επιμέλεια του εξαιρετικού μακιγιάζ και των κομμώσεων.

Ένα έργο βαρύ και πολύπλοκο, που όμως σε καθήλωνε με την ιστορία του. Η ιστορία της Ζηνοβίας θα μείνει βαθιά χαραγμένη στο μυαλό όσων θεατών κατάφεραν να αγγίξουν λίγη από τη «μαγεία» της. Ας δούμε όμως και τι έχουν να πουν οι ίδιες οι ηθοποιοί που διακρίθηκαν με αυτό το σημαντικό βραβείο.

Ποια ήταν η αίσθηση που σου άφησε το έργο όταν το πρωτοδιάβασες και πώς εξελίχθηκε όταν το είδες έτοιμο να παιχτεί στο κοινό;

Όταν πρωτοδιάβασα το κείμενο, το βρήκα ατμοσφαιρικό σκοτεινό με στοιχεία μεσαιωνικά. Στην πορεία της σύνθεσης του έργου κ εν τέλη στην παρουσίαση του, διαπίστωσα πως ενώ διατηρήθηκαν τα παραπάνω υπήρξε μια πιο διαχρονική διάσταση των γεγονότων κ χαρακτήρων του κειμένου. Όλοι μας διατηρούμε πάθη όπως η ζηλοφθονία κ η καταπίεση (ειίτε από τη μεριά του καταπιεστή είτε του καταπιεζόμενου). Ειναι χαρακτηρες ζωντανοί καθημερινοί που ζουν αναμεσα μας. Δεν αναφέρομαι σαφως στην αφορμη για το πως διαδραματίστηκαν τα γεγονότα (δολοφονία μωρών) αλλα για την ουσια της ψυχής μας. (Ρομπέρτα)

Πόσο εύκολο ήταν να δώσεις ζωή σε αυτούς τους πολύπολκους χαρακτήρες;

Η Βεατρίκη ήταν πολύπλοκος χαρακτήρας γιατί είχα να «δουλέψω» μια διαταραγμένη ψυχοσύνθεση και πάντα αυτές οι περιπτώσεις χαρακτήρων είναι οι πιο απαιτητικές. Έπρεπε να τη δικαιολογήσω σε κάθε της λόγο και ενέργεια για να φαίνεται πάνω απ΄ όλα ειλικρινής στις αντιδράσεις της. Επιπλέον δυσκολία δίνει το –σοκαριστικό για το κοινό- γεγονός ότι πρόκειται για μια κατ΄επανάληψη βρεφοκτόνο. (Μίνα)

Δεν μπορώ να πω ότι ήταν piece of cake στο να υπάρξει συνοχή στην κίνηση,στις εκφράσεις,στο να είμαστε σχεδόν ένα...σε πολλά σημεία του έργου με τις υπόλοιπες ηθοποιούς... αλλά αυτό ήταν που σαν ηθοποιό....με ιντριγκάριζε!!! Αυτό το διαφορετικό που δεν είχα ξαναδοκιμάσει κ ήθελα να το καταφέρω!!! Το πάλεψα με πρόβες και διορθώσεις από την Ελένη και άρχισε σιγά σιγά να παίρνουν σάρκα και οστά η Ζήνι και ο γιατρός... (Σάντρα)

Βρίσκεις κοινά χαρακτηριστικά με κάποιον από τους ρόλους και αν ναι, πού;

Ο χαρακτήρας της Άννας  σίγουρα είναι πιο προσιτός στην ψυχοσύνθεση μιας γυναίκας  από την άποψη ότι σχεδόν όλες έχουμε ζηλέψει, νοιώσει ανταγωνισμό και έχουμε νοιώσει την ανάγκη να τονώσουμε τον εγωισμό και την αυτοπεποίθησή μας. Κι οι δυο μας όμως έχουμε πολλά άλλα χαρακτηριστικά που δεν είναι κοινά. (Μίνα)

Τι εννοείς; Με το σακάκι μου και ένα τριαντάφυλλο κυκλοφορώ ακόμη… (Λαμπρινή)

Σας ευχαριστούμε για το ταξίδι σε μία άλλη εποχή, για την ανατριχίλα στη θέαση της μητροκτονίας, για τις σκληρές αλήθειες στις οποίες ο μέσος άνθρωπος εθελοτυφλεί.

Σας ευχαριστόυμε και σας ευχόμαστε πάντα επιτυχίες αγαπημένες Λαμπρινή Γιώτη, Μίνα Καθέρη, Σάντρα Σταμούλη και Ρομπέρτα Βέγκα.