Όταν πλησιάζεις τα τριάντα έτη νοιώθεις σαν θεά.

Νοιώθεις δυνατή, νιώθεις αυτοπεποίθηση έχοντας διώξει την αλαζονεία, νιώθεις ερωτεύσιμη, νιώθεις την διάθεση σου για καινούργια πράγματα αστείρευτη.

Κανένας δεν σε προειδοποιεί για το τι πρόκειται να έρθει. Ούτε οι γονείς σου ούτε οι κοντινοί σου συγγενείς. Κανένας… Είναι σαν το πιο κρυφό μυστικό της ανθρωπότητας!

Κανένας δεν σου λέει ότι όταν θα αφήσεις τα 35 ο κόσμος θα αλλάξει με έναν τρόπο βίαιο και επιθετικό. Σαν ένα τσουνάμι θα σε παρασύρει σε μια καινούργια δεκαετία που είναι πολύ διαφορετική από αυτό που περίμενες.

Είναι η εποχή που θα σε πλησιάσει η απώλεια.

Και η απώλεια έχει πολλές μορφές.

Έχει την απώλεια της δύναμης. Δεν νοιώθεις ότι μπορείς επί μέρες να ξενυχτάς να πίνεις να χορεύεις να κάνεις έρωτα χωρίς αυτό να έχει επιπτώσεις. Συνηθώς είσαι σαν κινούμενος ράκος γιατί εκτός από αυτά που θες να κάνεις, πρέπει να μαγειρέψεις να πας για δουλεία να δεις τα παιδιά σου και ότι άλλο θα προκύψει.

Έχει την απώλεια των φίλων. Ξαφνικά κάποιοι χάνονται και τους απορροφά το σιφόνι της καθημερινότητας. Καμιά φορά χάνεσαι και εσύ γιατί μιλάνε συνέχεια για τα προβλήματα τους, γιατί είναι μωρολάγνοι, γιατί απλά δεν έχετε τίποτα άλλο να μοιραστείτε.

Έχει την απώλεια των ονείρων. Ο ρεαλισμός η εμπειρία η κακομοιριά σε κάνει να απορρίπτεις πολλά όνειρα σου και να τα θεωρείς μη βιώσιμα οπότε και τα πετάς στην χωματερή της λήθης.

Έχει την απώλεια της ομορφιάς. Δεν είναι ότι ξαφνικά γίνεσαι άσχημος αλλά δεν είσαι πια δροσερός… Δεν γελάς με την καρδιά σου το σώμα σου δεν έχει την ευλυγισία της νεότητας δεν έχεις στα μάτια σου την σπιρτάδα.

Έχει την απώλεια των γονιών και των αγαπημένων μεγαλύτερων από σένα φίλων και συγγενών… Αυτό είναι που δεν είχες υπολογίσει με τίποτα. Άκουγες για αυτό από κάποιους φίλους που είχαν την ατυχία να το ζήσουν μικροί και να στο διηγηθούν αλλά ήταν σαν ένα απαγορευμένο παραμύθι με κακό τέλος που όχι, δεν θα διάβαζες ποτέ ή όταν θα το διάβαζες θα ήσουν πάρα πάρα πολύ μεγάλη…

Έχει την απώλεια των αγαπημένων σου καλλιτεχνών που αγάπησες στα «νιάτα» σου… Και ξαφνικά πεθαίνει ο ηθοποιός που ονειρευόσουν να τον σκηνοθετήσεις, πεθαίνει ο τραγουδιστής που έχεις κάνει το καλύτερο σεξ με τα τραγούδια του, που έχεις χορέψει με παρατημένο αμάξι στην μέση της ποσειδώνος τα τραγούδια του, μεθυσμένη με τις φίλες σου, Σάββατο βράδυ και έχεις επιζήσει με στην θολούρα του μεθυσιού, για να λες την ιστορία και να γελάς την επόμενη μέρα , πεθαίνει ο σκηνοθέτης που όταν έβλεπες ταινίες του μέσα στο σινεμά, σου χάιδευε απαλά ο καινούργιος έρωτας με τα σγουρά μακριά μαλλιά το λαιμό σου, πριν σου αφήσει το τρόπαιο της κατακόκκινης πιπιλιάς.

Και σιγά σιγά μπαίνοντας στα σαράντα καταλαβαίνεις ότι η συγκεκριμένη εποχή που διάνυες νιώθοντας θεός φτάνει στο τέλος της.

Τώρα εδώ έχεις δυο δρόμους.

Να το αποδεχτείς και να πεθάνεις τώρα, ακόμα και αν σε θάψουν στα 75…

Να το αποδεχτείς και να σκεφτείς ότι ένα τέλος είναι μια αρχή. Πάλι θα σε θάψουν κάποια στιγμή αλλά όπως λέει ο David Bowie
“I’m just a mortal with potential of a superman.”

Κείμενο: Ελένη Γεωργακοπούλου